ام ال

یک روز بارانی را به یاد دارم، زمانی که پسرم 3 یا 4 ساله بود. در آن روز او را به شهربازی برده بودم. تصور می کردم نورهای فلش، بالا و پائین پریدن های میمون های بامزه و این چنین اسباب بازی ها بتواند پسرم را خوشحال کند و بتوانیم روز خوبی را در کنار یکدیگر سپری کنیم. اما پسرم به جای آنکه دوق زده شود، همینطور هاج و واج در میان جمعیت ایستاده بود. پس از مدتی تماشا رو به من کرد و گفت: "مادر! کافی نیست؟,طراحی,اصولی,صفحه,نخست,سایت ...ادامه مطلب